spółgłoska dźwięczna

См. также в других словарях:

• spółgłoska — ż III, CMs. spółgłoskasce; lm D. spółgłoskasek jęz. «głoska, której artykulacja polega na kontakcie narządów artykułujących (od szczeliny do zwarcia) i która bez połączenia z samogłoską nie tworzy sylaby» Spółgłoska dźwięczna, bezdźwięczna.… …   Słownik języka polskiego

• dźwięczny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, dźwięcznyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mający mocne, czyste, harmonijne brzmienie i wywołujący dzięki temu przyjemne wrażenie słuchowe : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zawołać,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• b — 1. «druga litera alfabetu łacińskiego (i polskiego) oznaczająca spółgłoskę b» Małe b, duże B. 2. «spółgłoska dwuwargowa zwarta, twarda, dźwięczna» 3. «litera oznaczająca w numeracji porządkowej: drugi; w numeracji liczbowej używana dla… …   Słownik języka polskiego

• d — 1. «litera alfabetu odpowiadająca spółgłosce d» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, twarda, zwarta, dźwięczna» 3. muz. «drugi stopień gamy C dur» ∆ D dur «nazwa tonacji albo skali durowej (majorowej)» Koncert D dur. ∆ d moll «nazwa tonacji… …   Słownik języka polskiego

• g — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę g» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, zwarta, dźwięczna» 3. muz. «piąty dźwięk w diatonicznym szeregu podstawowym; w systemie solmizacyjnym: sol» ∆ G dur «gama i tonacja durowa z jednym krzyżykiem» ∆ g moll «gama i… …   Słownik języka polskiego

• h — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę h, wchodząca także w skład dwuznaku ch» 2. «spółgłoska tylnojęzykowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» 3. muz. «siódmy dźwięk w diatonicznym szeregu podstawowym; w systemie solmizacyjnym: si» ∆ H dur «gama i… …   Słownik języka polskiego

• j — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę j» 2. «spółgłoska środkowojęzykowa, półotwarta, dźwięczna» …   Słownik języka polskiego

• l — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę l» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo dziąsłowa, płynna, dźwięczna, sonorna» …   Słownik języka polskiego

• ł — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę ł (lub niezgłoskotwórcze u)» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, sonorna, płynna, dźwięczna, twarda (lub niezgłoskotwórcze u)» …   Słownik języka polskiego

• m — 1. «litera oznaczająca spółgłoskę m» 2. «spółgłoska dwuwargowa, nosowa, dźwięczna» …   Słownik języka polskiego

• n — 1. «litera alfabetu odpowiadająca spółgłosce n» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, zwarta, nosowa, dźwięczna» …   Słownik języka polskiego